Ze zat voorovergebogen aan tafel met daarop een grote mok koffie. Overal op de grond lagen lege flessen. De stilte van de avond werd wreed verstoord door het harde geluid van de voordeurbel. Ze schrok op en keek verdwaasd om zich heen.
Het was donker, ze wist niet hoe lang ze daar al zat. Het konden minuten, maar ook uren zijn geweest. Ze nam een slok van de inmiddels koud geworden koffie. De tijd van verfijnde espresso was voorbij.
Om de bittere smaak uit haar mond te verdrijven, greep ze naar de fles, die haar zoete, warme troost bood.
Op het geluid van de bel reageerde ze al heel lang niet meer. ‘Hij kon wachten tot hij een ons woog.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten