De therapeut loopt zijn kamer binnen, pakt zijn aantekeningen, vult
de doos met tissues en gaat zitten. De stoel tegenover hem is nog leeg.
Even later komt ze binnen. Ze zwijgt een uur lang. Bij de deur zegt ze:
‘Dat werkt dus niet.’
Hij blijft achter en staart naar de lege bladzijde op zijn schoot.
De regen weent langs de ramen. Ontelbare tranen zijn er gevloeid in deze
kamer. Vele dozen met natgehuilde tissues zijn uiteindelijk bij het
vuil beland.
Hij staat op. Het is genoeg geweest. Hij pakt het familieportret van
zijn bureau en smijt het aan diggelen. Hij zet het raam open en gooit de
tissues één voor één in de regen. Langzaam dwarrelt de witte wolk
omlaag.
Geplaatst op 120w bij themawoord Tissue week 47
Geen opmerkingen:
Een reactie posten