Zoeken in deze blog

vrijdag 26 december 2014

Welkom kleine Rosa

Mijn dochter had een wonderbuik, negen maanden lang. Zij bolde prachtig op. Haar gezicht straalde, haar ogen glansden.
Trots als een pauw liep ze met haar buik naar voren. De mensen op straat lachten haar toe en keken om.

Op de vroege zondagmorgen voor kerst braken de vliezen en baarde zij haar eerstgeboren dochter. Ze noemde haar Rosa; ze omarmde haar teder en liefdevol, toen ze op haar warme buik werd gelegd.

En na vijf dagen legde ze Rosa in haar reiswiegje en wikkelde haar in een wollen deken op weg naar haar eerste kerstfeest. De wind en de koude deerden haar niet. Er wachtte Rosa en haar moeder een warm welkom in de herberg van haar kersverse, gelukkige grootouders.

Berkensessie


Vele blote lijven zitten dicht opeengepakt in een grote kring. In het midden staat een vrouw, gekleed in een kort zwart jurkje. Ze zwaait met berkentakken, die ze eerst in heet water doopt. De takken verspreiden een aangename geur. De sauna wordt steeds heter.
“Daal in jezelf. Laat alles los, adem diep en laat je onderbuik maar hangen, hier mág het.”

Dan stopt de berkenvrouw met takken zwaaien. “Wie durft?” vraagt ze. Een vrouw met een bleek muizengezichtje roept: “Ik wil wel.”
“Maaike, wat fíjn!” Ze zwiept de talken in een ritmische beweging boven de rug van Maaike.

“Jullie waren een fantastische groep, ik voelde, dat jullie je helemaal lieten meevoeren op het ritme van de berkentakken. Dánk jullie wel.”

dinsdag 9 december 2014

Eindeloos

“Ik zou nog één keer willen zien hoe de zon ondergaat”, zei je, toen je wist dat het einde nabij was. “Nog één keer samen met jou op het strand lopen en kijken, hoe de rode zon wordt weerspiegeld in de zee.” Ik begreep je wens: je kon intens genieten van het uitzicht. Deze zomer nog rende je als een blij kind vol levenslust over het strand. Uren kon je kijken naar het spel van de golven.

“We moeten snel gaan, vóór het te laat is”, zei je. En ook dát begreep ik. Je keek me aan; ik wist dat woorden overbodig waren.

We gingen, we zaten, we zwegen. De tijd leek eindeloos. De zon nam op schitterende wijze afscheid.

Geplaatst op 120w bij thema  'Uitzicht' week 50








Morgenglans

De dag danst haar tegemoet.
“Dag, nieuwe dag, wat ben je vrolijk! Ik dans met je mee.”
Samen dansen ze door dorpen en steden. Ze zien, hoe deuren opengaan en hoe de straten volstromen met mensen op weg naar hun werk.
Ze dansen langs velden, wegen en weilanden. Ze zien hoe kalme koeien loom staren in het luchtledige.


Ze houden stil bij een brug, waaronder een zwerver ligt. “Word wakker, dans met ons mee.” Hij zwijgt; voor hem is de tijd van dansen voorgoed voorbij.
Ze dansen voort tot ze niet meer kunnen.

En als de avond valt, nemen ze afscheid. Dan volgt het onvermijdelijke duister en het wachten op de dans macabre van de nacht. Morgen weer een dag.


Geplaatst op 120w bij thema 'Luchtledig' week 49