Graankorrel

Een kerkhof op een koude, natte novemberdag. Een klein groepje mensen, kleumend bij een open graf en de stem van de voorganger die spreekt:

“Ik verzeker u: als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht.”

Troostend wijst hij op de eeuwige kringloop van alles wat leeft, groeit en bloeit.
De gesproken woorden dringen nauwelijks door tot de kersverse weduwnaar. Graan en vruchten, dat is mooi. Maar wie zal zijn boterham smeren, wie zal voortaan zijn sinaasappel pellen?

“Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren.”

Hij ziet haar voor zich, zwaaiend met haar stofdoek, die hij verfoeide.
Vanaf nu dwarrelt het stof voor eeuwig neer.