Zoeken in deze blog

woensdag 13 april 2016

Toch maar niet

“Aan mijn lijf geen polonaise meer. Ik ben er klaar mee.”
“Maar vader, dit is een nieuwe kans. De dokter heeft je uitgekozen voor een experimentele behandeling.”
“Ik wil niet meer. De kans is maar klein dat deze medicijnen aanslaan.”
“Je geeft de strijd toch niet op, hè. We kunnen je nog niet missen.”

Ik ben moe, doodmoe. Ik voer mijn eigen strijd: ik moet loslaten. Accepteren dat het voorbij is. Afscheid nemen van mijn dierbaren. Al dat gepraat over vechten tegen mijn ziekte is zinloos geblaat. Winnen of verliezen heb ik zelf niet in de hand.

Mijn dochter streelt mij zachtjes over mijn wang. We kijken elkaar aan. Ze opent haar mond om iets te zeggen. Toch maar niet …

Verhaal geplaatst op 120w bij thema Polo week 15 2016

Geen opmerkingen:

Een reactie posten