Love me tender (2)

Urenlang nipten we om de beurt aan het ene glas cola tot het halfvol was. Halfleeg kwam in ons woordenboek niet voor. Vanuit de verte lonkte verleidelijk de jukebox. Haar felgekleurde lichten wenkten ons:
'Kom en kies'
We hadden slechts één kwartje voor ons samen. We dubden eindeloos welke muziek er zou klinken, speciaal voor ons.

We liepen lachen naar de hoek en wierpen het kwartje in de glanzende gleuf.
Beurtelings stipten onze vingers de nummers aan die we hadden uitgekozen. Jij danste terug naar onze plaats; ik pakte je hand en danste met je mee. Het café was heel even van ons alleen.
‘Love me tender
love me sweet
never let me go’
zong Elvis
en we waren gelukkig.


Geplaatst op 120w/ bij weekthema "Jukebox'  29 juni 2016

Love me tender (1)

Slechts één cola
voor ons samen.
Urenlang nipten we
beurtelings aan het glas
tot het halfvol was.
Halfleeg
kwam in ons woordenboek
niet voor.

Vanuit de verte
lonkte verleidelijk
de jukebox
Haar felgekleurde lichten
wenkten ons:
kom en kies


We hadden slechts één kwartje
voor ons samen
Urenlang dubden wij
welke muziek
er zou klinken
speciaal voor ons

We liepen samen naar de hoek
en wierpen het kwartje
in de glanzende gleuf
Beurtelings tipten onze vingers
de nummers
die we kozen

Jij danste terug naar onze plaats
ik pakte je hand
en danste met je mee
Het café was van ons
van ons alleen

‘Love me tender
love me sweet
never let me go’
zong Elvis
en we waren gelukkig

Rode bessen

 

Ik keer terug naar het weiland

koeien staren me dromerig aan

dit is de plek

waar wij samen speelden en lachten

Ik zie struiken vol rode bessen

ooit plukten wij emmers vol

te zwaar om te dragen

voor onze kinderhanden

Ik kijk naar het lege huis

en weer regent het

de ruiten zijn beslagen

tevergeefs zoek ik naar jou

Ik keer terug naar mijn stad

en koop rode bessen

verpakt in plastic

bij de supermarkt

Ik weet niet waar je bent 

ik weet niet wie je bent

Ik weet niet of je me herkent 

Ik weet niets

alleen dit

ik word verteerd door heimwee

naar de pure smaak

van rode bessen

met de hand geplukt

door jou en mij

 

Nel Goudriaan

26 juni 2016

Professor Eenoog

Er was eens een jongen die zich verveelde. Wat zijn ouders hem ook gaven: hij was er binnen de kortste keren op uitgekeken. Ze riepen de hulp in van een wijze man.
“Geef hem een hond. Die is elke dag anders.”
Ze volgden dit advies op, maar ook de hond kon de jongen niet bekoren.
Hij bleef maar chagrijnig en riep
“Ik heb niets te doen.”
Ten einde raad besloten zijn oudere hem een portemonnee met geld te geven.
“Zoek het zelf maar uit.”
Hij vertrok en stapte een feestwinkel binnen.
Hij kocht een hoed, een namaaksnor en een monocle.
“Ik ben professor Eenoog,” zei hij.
Hij maakte alles wat hij wilde voortaan zelf en speelde nog lang en gelukkig.

Geplaatst op 120w bij themawoord "monocle" 25 juni 2016

Sterren

"Slaap lekker, Paul. Slaap lekker ook, beer."

"Mama, gaat de zon ook slapen?"

"Nee, de zon schijnt nu aan de andere kant van de wereld."

"Wordt de zon dan nooit moe?"

"De zon vindt het zo fijn om warmte en licht te geven, dat ze daarvan niet moe wordt."

"Maar soms huilt de zon, hè mama?"

"Ja, dan komen er heel veel tranen uit de hemel. Er liggen soms grote plassen op de grond."

"Zielig voor de zon, ik wil niet dat ze huilt. Ga jij ook niet meer huilen. Mama?"

"Nee hoor, vent, vandaag niet."

"En morgen ook niet?"

"Nee, jij bent toch bij me?"

"En papa dan?"

"Huilt hij in de hemel nog wel eens?"

"Papa heeft nu geen pijn meer gelukkig."

...

"Mama, ik kan niet slapen en beer ook niet. Wij hebben dorst."

"Drink dan maar even iets en dan weer gauw naar bed terug."

"Ik wil dat papa terugkomt."

"Dat zou ik ook graag willen, maar dat kan niet."

"Juf Anneke zei, dat mensen die dood zijn sterretjes worden."

"Zullen we samen even naar buiten gaan?"

"Wat zijn er veel sterren, mama."

"Zie je die ene heldere ster? Kijk, dáár!

Zullen we samen zwaaien en ga je dan weer slapen?"

"Dag papa. Kusje van mij en kusje van beer."

Geplaatst op SchrijvenOnline

Wekelijkse schrijfopdracht #100door schrijfcoach Merel Munne
Kinderen kunnen hele rare dingen zeggen. Schrijf een korte dialoog (max. 300 woorden) waarbij één van de sprekers een kind van max. 5 jaar oud is. Wat wordt er gezegd? Waar gaat het over en hoe spreekt het kind? Wat kunnen we uit zijn of haar woorden over hem of haar leren.

 

Rosie467

"Ik weet je te vinden. Ga voor de webcam staan en doe wat ik zeg."
Hij bluft: hoe kan hij haar adres hebben? Rosie467 is nergens in een telefoonboek te vinden.
"Komt er nog wat van? Eén mooie foto nog van je borsten is voldoende. Dan heb je van mij geen last meer."
Ze zwicht. Alleen al het idee dat haar ouders en klasgenoten ooit haar foto's zouden zien, maakt haar doodsbang.
Als het na deze laatste foto echt afgelopen is, zal ze eindelijk rust hebben.
Ze sluit haar laptop af en loopt naar buiten.
"Wat ga je doen, zo laat op de avond?" hoort ze haar moeder roepen.
"Nog even iets ophalen bij Lauren."
...
Ze loopt op straat. Het is stil; ze hoort haar eigen voetstappen. Ze lijkt wel gek om op dit tijdstip nog naar buiten te gaan. Achter haar nadert een auto met felle koplampen. Mindert de auto nu vaart? Nee, toch niet. Ze begint sneller te lopen. Dan hoort ze voetstappen achter zich. Ze durft niet achterom te kijken. Snel duikt ze een portiek in en doet alsof ze een deur opent. Ze moet terug naar huis en wel onmiddellijk.
Ze slaakt een zucht van verlichting als ze eindelijk veilig in haar bed ligt. Het scherm van haar mobieltje licht op: een WhatsApp berichtje van Lauren:
"Waar blijf je nou?"
"Vertel ik je morgen. Sorry."
Dan klinkt haar beltoon. Ze neemt op.
Een onbekende mannenstem zegt:
"Dag Rosie, wat een verrassing hé? Ik zei toch dat ik je wist te vinden? Wat deed je zo laat op straat?
Doe je gordijnen eens open."
Ze loopt naar het raam, opent de gordijnen en ziet een levensgroot verlicht billboard met daarop een foto van haarzelf met naakte borsten.
"Mooi hé, speciaal voor jou gemaakt."

Geplaatst op Schrijvenonline 16 juni 2016

Schrijfopdracht #99 Door schrijfcoach Corrie Gramser
Bij het schrijven van verhalen zul je als schrijver heel veel verzinnen om je lezer te boeien. Afhankelijk van het effect dat je wilt bereiken, maak je het spannender, romantischer of gruwelijker. De kunst is om het voor de lezer geloofwaardig te laten lijken, alsof het werkelijk gebeurd zou kunnen zijn. 
Schrijf een tekst (maximaal 300 woorden) waarin je je personage iets mee laat maken dat op het randje ligt van dat het echt gebeurd zou kunnen zijn. Leg het er niet te dik bovenop, waardoor de lezer twijfelt: is het een droom of een nachtmerrie bij daglicht?

Ochtendgloren

Ze houdt ervan bij het morgenkrieken
op te staan. De stilte en het prille licht bekoren haar bovenmate. Zo ook deze ochtend.
Na het drinken van een kopje versgemalen koffie maakt ze een wandeling, De vogels zingen wonderschoon. Zachte nevels hangen boven het veld.
Als ze verfrist thuiskomt, mengt ze welriekende specerijen met honing en amandelolie. De geuren vullen haar gehele huis. Ze plaats de zilveren schaal met het reukwerk op een lage tafel, steekt het aan en wacht.

Hij komt vandaag; ze weet het zeker. Ze zet de deur op een kier. De geuren banen zich een weg naar buiten. Ze neigt haar hoofd en soest zachtjes weg.
Ze ontwaakt door naderende voetstappen. Dan voelt ze plots een windvlaag.

Geplaatst op 120w bij weekthema Riek 15 juni 2016

Barbecue

“Waarom niet?” zegt slager Fortuin.
“Een barbecue op eigen erf voor familie en vrienden.”
Zijn vrouw schrijft vol overgave de uitnodigingen. Tantes en zelfs oudtantes worden niet vergeten,
Veertig stuks worden verstuurd naar alle delen van het land.

Het weer zit mee op de bewuste dag. In de koelkast liggen op maat gesneden stukken vlees van de meest verfijnde soorten. Heerlijke salades om de smaak van de biefstuk extra goed te doen uitkomen.
De gasten arriveren en genieten van het eten. Eén schaal met vlees valt wel bijzonder in de smaak:
“Heel apart met geurige kruiden,” roepen ze enthousiast.
“Nog nooit zoiets verrukkelijks geproefd.”

Het wordt tijd voor de groepsfoto.
“Hé, er zijn er maar negenendertig.”
“Waar is tante Truus?”

Geplaatst op 120w bij weekthema Slager 1 juni 2016

Weerzien

 

Ze hebben om twaalf uur afgesproken in het bos bij de oude kastanjeboom. Dertig jaar geleden stond deze er ook al. Ze hadden hun namen in de stam gekerfd en elkaar plechtig beloofd hier terug te keren.

Hij is de eerste. De zon schijnt en werpt lange schaduwen op het pad. Het stokje onder de boom is verdwenen, maar hij weet de plek nog precies.
Daar komt ze; ze heeft nog hetzelfde huppelende loopje van vroeger. Ze lacht. Haar ogen glanzen.
“Onze boom,” zegt ze.
Hij streelt zachtjes over haar gezicht.
“Zullen we?”
Hij pakt het schepje en begint de graven. Hij stoot op iets hards.
“Onze geluksstuiver.”
“We hebben teveel tijd voorbij laten gaan”
“Té laat is het nooit.”

Geplaatst op 120w bij weekthema Stuiver 29 mei 2016

Zijn geur

 

“Moet ik deze opdracht echt uitvoeren?” vraagt Limme.
“Je hebt geen keus,” antwoordt zijn chef.
Met de verstuiver in zijn tas loopt hij de fabriek uit.
De geur van het parfum dringt zijn neus binnen.
Hij loopt op straat en heeft het gevoel, dat de mensen hem nakijken. Hij hoort ze snuiven.
Hoe kan hij ongehinderd het pand binnengaan?

Als hij de plaats van bestemming heeft bereikt, kijkt hij om zich heen. Niemand te zien. Hij opent de deur en loopt door de lange gang regelrecht naar haar kamer.
Ze zit achter haar bureau. Nog voordat ze iets kan zeggen, pakt hij de fles en spuit.
Ze herkent de geur uit duizenden.
“Ik weet wie je heeft gestuurd,” stamelt ze.

Geplaatst op 120w 25 mei 2016