Weerzien

 

Ze hebben om twaalf uur afgesproken in het bos bij de oude kastanjeboom. Dertig jaar geleden stond deze er ook al. Ze hadden hun namen in de stam gekerfd en elkaar plechtig beloofd hier terug te keren.

Hij is de eerste. De zon schijnt en werpt lange schaduwen op het pad. Het stokje onder de boom is verdwenen, maar hij weet de plek nog precies.
Daar komt ze; ze heeft nog hetzelfde huppelende loopje van vroeger. Ze lacht. Haar ogen glanzen.
“Onze boom,” zegt ze.
Hij streelt zachtjes over haar gezicht.
“Zullen we?”
Hij pakt het schepje en begint de graven. Hij stoot op iets hards.
“Onze geluksstuiver.”
“We hebben teveel tijd voorbij laten gaan”
“Té laat is het nooit.”

Geplaatst op 120w bij weekthema Stuiver 29 mei 2016