Een glimp van de eeuwigheid

Franciscus preekt voor de vogels
Meester van St. Franciscus (circa 1236)
Assisi – Benedenbasiliek

Een zomer die ik niet gauw vergeet. We boekten een plek op een camping in Assisi. Ik had me goed voorbereid door "Een man uit het dal van Spoleto" over Franciscus te lezen. Door mijn hoofd speelden de klanken van zijn 'Zonnelied': "broeder zon, zuster maan, zuster aarde, zuster water."
Het zou een tijd van contemplatie worden na een hectisch jaar.
De camping was prachtig, een oase van rust. In de vroege avond de klanken van gitaarmuziek en gezang van pelgrims. Vogelgezang alom.  Totdat 's avonds bleek dat er naast de camping een discotheek was gelegen. De bassen dreunden; de stilte werd wreed verstoord. En zo ging het ook de volgende avond. Er restte niets anders dan een lange wandeling te maken en de stilte op te zoeken. Het begon te schemeren.
Naast het voetpad liep een greppel, weet ik nu. Een misstap, de pijn, de ziekenauto, de lange nacht in het ziekenhuis van Perugia, de knappe Italiaanse man die luidkeels schreeuwde om zijn moeder ...

Het was bloedheet, maar zwemmen was er met een arm in het gips niet bij. Langs de tent trokken de overige gasten in zwemkleding voorbij op zoek naar verkoeling in het zwembad. Ik werd het publieke aanspreekpunt en het voorwerp van medelijden. Als de stoet voorbijgetrokken was, had ik de camping voor mij alleen.
Opeens stond ze voor me: een kleine vogel. Ze sperde haar bekje open en zong.
Op dat moment kwamen ze aanvliegen van alle kanten: een bonte stoet van vogels. Ze braken uit in jubelzangen. Een van hen streek neer op mijn gipsarm.
"Dierbare zustertjes," kon ik alleen maar fluisteren, in navolging van Franciscus.
Ze verdwenen even plotseling als ze waren gekomen.
Een glimp van de eeuwigheid was even neergestreken in de tijd.