Zoeken in deze blog

donderdag 25 februari 2016

Hemels bezoek

"Oma?"

"Ja kind."
"Bent u het echt? ik kan het niet geloven."
"Ik mocht één uur terug naar de aarde."
"Hoe heeft u mij gevonden?"
"Dat was niet zo moeilijk. Ik ben hier gebracht en word weer opgehaald.
Ik kreeg de vrijheid om één persoon op aarde ontmoeten."
"En u koos mij ...?"
"Jij was de enige van de familie, die niet op mijn begrafenis was. We hebben nooit afscheid kunnen nemen."
"Waarom stierf u, toen ik ver weg was op een eiland?"
"Ik had geen keuze, de dood kwam mij halen. Ik heb je nog wel een bericht gestuurd. Ik wist dat je het zou begrijpen."
"Oma, was u het, die mijn horloge stilzette precies om half twee? Die dag trok de mist maar niet op. Ik was koud tot op mijn botten. Toen ik zag, dat mijn horloge stilstond, wist ik, dat u dood was."
"Ja ..."
"Ik was liftend met mijn vriend naar het eiland Skye gegaan en kon niet op tijd terug zijn om afscheid te nemen. 
Jarenlang ben ik in mijn dromen uw huis voorbijgegaan en zag u binnen zitten. Nooit belde ik aan. Als ik wakker werd, voelde ik me schuldig, omdat ik u alleen liet."
"Maar dat hoefde toch niet, kindje, je weet toch dat ik je die vakantie van harte gunde. Je had er zo naar uitgekeken?

"Oma, weet u nog, dat ik altijd naar uw handen keek, als u de aardappelen schilde of sokken stopte?"
"Ja, je vroeg me hoe die kleine bruine vlekken op mijn handen kwamen."
"Als ik nu naar mijn eigen handen kijk, zie ik die van u."
..,
"Ik moet nu gaan, ze staan voor het raam om me op te halen."

Ik kijk op mijn horloge: het is precies half twee, als ze vertrekt. Mijn huis geurt naar vanille, Boldoot en lavendel. Haar geuren. 

Geplaatst op SchrijvenOnline bij Opdracht #83 
"schrijf een dialoog tussen jou en iemand uit het verleden. Stel hem/haar een vraag en laat de ander erop reageren. Kijk wat voor 'gesprek' zich ontwikkelt. Probeer de dialoog zo 'kaal' mogelijk te houden, dat wil zeggen: gebruik alleen regie-aanwijzingen als het echt nodig is."

maandag 22 februari 2016

Kalm blijven

"Een half ons dun gesneden rookvlees, alstublieft.”
“Komt voor elkaar, mevrouw, mag het ietsje meer zijn?”
“Nee, ik wil vijftig gram.

Tachtig gram biologisch gehakt graag. Precies genoeg voor een bal.”
“Anders nog iets?”
“Eh, even kijken. Wilt u die karbonade voor me afwegen?”
“Honderdtwintig gram.”
“Dat is teveel. Wilt u die ernaast even pakken?”

Intussen groeit de rij in de slagerij gestaag. Mensen schuifelen ongeduldig heen en weer.
Als de dame het zesde karbonaadje laat afwegen, is het geduld van een man, gekleed in een donkerblauw pak, op:
“Komt er nog wat van? Mijn lunchtijd is niet oneindig lang.”
“Mijn tijd is ook kostbaar,” roept een ander.

“Kalm blijven. Blieft u allen een stukje worst?” vraagt de flegmatieke slager.

Geplaatst op 120w bij het themawoord Flegma week 08 2016

donderdag 18 februari 2016

Joep

Elk jaar kwamen ze: twaalf of meer buitelende, joelende kinderen die een ravage aanrichtten in haar huis. Een ware invasie. Joep genoot, hij verheugde zich al maanden van tevoren op zijn feest. Als alles achter de rug was en de laatste klodders stroop en stukken pannenkoek van de grond verwijderd waren, genoot zij ook. Vooral van het intens gelukkige gezicht van haar zoon.

Dit jaar komen ze niet. Een andere invasie is bezig bezit te nemen van zijn lichaam. Ze zijn met velen gekomen en ze vermenigvuldigen zich dagelijks. Poetsen of boenen helpt hier niet.
“Terugvechten,”
roepen de omstanders, maar tegen deze vijand valt niet te strijden. Zachtjes aait ze over zijn bleke gezicht.
“Niet huilen, mama. Ik word beter.” …

Geplaatst op 120w bij weekthema Invasie week 07 2016

Metamorfose


"Help je me nog even met mijn make-up?" vraagt Merel haar vriendin,
"Ja natuurlijk ...
Je ziet er weer prachtig uit."
"Ik ga nu, bedankt voor alles. Ik ben blij, dat je er elke werk weer voor me bent."

Merel doet de deur achter zich dicht en stapt haar auto in. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel en ziet een stralende jonge vrouw met glanzende ogen, Wat een verschil met gisteren en de rest van de week. Een groot deel van de afgelopen dagen bracht ze in bed door. Het kostte haar de grootst mogelijke moeite om er elke dag een paar uurtjes uit te komen. Met veel pijn verzorgde ze zichzelf en haar huis.
Op zaterdwag is alles anders. Naar die dag leeft ze de hele week toe. Ze heeft haar dubbele medicatie ingenomen en voelt zich goed. Ze zoeft over de snelweg, neemt de afslag en staat voor zijn deur.
Als ze aanbelt, doet hij meteen open, alsof hij al achter de deur stond te wachten. Hij omarmt en kust haar.
"Hoe was je week, schat?"
"Druk, druk, maar wel leuk."
"Het is je niet aan te zien. Je ziet er weer geweldig uit. Kom op de bank zitten, dan maak ik koffie voor je.
Hoe krijg je het toch allemaal voor elkaar, een drukke baan, vaak in het buitenland en eruit zien als een prinses die haar bedienden het werk laat doen?"
"Tsja, dat is mijn geheim."
"Ik heb een verrassing voor je. Ik heb er lang over nagedacht en heb gesolliciteerd naar een baan bij jou in de buurt. En wat dacht je? Ik ben aangenomen. Eindelijk kunnen we elkaar vaker zien dan die ene zaterdag per week.
...
Hee, wat gebeurt er met je? Je trekt helemaal wit weg."


Geplaatst op SchrijvenOnline weekopdracht #82
"Een personage zag de hoofdpersoon nooit stuntelend door het leven gaan. Schrijf daar een verhaal over. Maximaal 300 woorden".

zondag 14 februari 2016

Zondebok


Zij was als zondebok de woestijn ingestuurd, als een lam naar de slachtbank geleid. Nu zit ze thuis. Ze staart voor zich uit. Het dreunt in haar oor: “niet meer welkom, niet welkom.” Beelden van die ochtend trekken aan haar voorbij: de directeur die haar nauwelijks durfde aan te kijken, haar samengeperste lippen.
Na maandenlange pesterijen was het zover: de collega’s hadden gezamenlijk een brief opgesteld over haar “disfunctioneren”.
En dat deed ze uiteindelijk ook, murw van het getreiter. Ze kon zich niet meer concentreren en begon fouten te maken. Steeds meer …

Iemand was nodig om de aandacht af te leiden. Zo konden zij ongestoord verder lanterfanten. Onrechtvaardig. Het ergste is, dat er nu plek is voor een nieuwe zondebok.


Geplaatst op 120w bij weekthema Bok week 6 2016

Rosa

Hij heeft de muren zachtblauw geverfd. Alle rommel is naar de zolder gebracht. Via internet heeft hij nieuwe meubels en een bed aangeschaft. Ook heeft hij een mooi rood lingeriesetje cupmaat 70c gekocht. Hij wrijft zachtjes over het satijn. Er zijn nieuwe sloten aangebracht op de deur en op het raam. Hij werpt nog een laatste blik en gaat achter zijn laptop zitten. 

"Wat ben je mooi, Rosa, ik kan niet wachten je te zien."
"Ik ben bang dat ik tegenval in het echt. Jij bent zelf zo knap."
"Natuurlijk niet. Trek je truitje nog eens uit. Ja goed in de camera kijken en doe je bh ook even uit.
Je hebt de mooiste borsten van de wereld." 
Vanmiddag zien we elkaar eindelijk. Ik kan niet wachten."
"Ik ook niet, naar ik vind het toch wel heel spannend."
Xxx  ...

Hij kijkt nog eens naar zijn profielfoto en moet haar gelijk geven. Perfecte foto, hij zag er vroeger fantastisch uit. Hij loopt met een boog om de spiegel heen. Sinds zijn dertigste vermijdt hij het zichzelf te bekijken.
Deze keer moet het lukken! Alle vorige meisjes waren luid gillend weggelopen, toen ze hem zagen.   
Onbegrijpelijk. Ze weten niet wat ze gemist hebben: hij zou ze een leven als een prinses hebben geboden. Het zou hun aan niets ontbreken.
Rosa is anders, veel liever dan de anderen. Zij zal zich door hem niet laten afschrikken, dat voelt hij. Zeker niet, als hij haar ophaalt zijn zijn donkerblauwe Audi. Dat zal indruk maken. Het wachten valt hem zwaar. Als eindelijk de klok op drie uur staat, trekt hij zijn jas aan en stapt hij in de auto.
Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.

Geplaatst op SchrijvenOnline 11-02-2016

dinsdag 9 februari 2016

Nieuwe kans

Het vloerkleed ligt bezaaid met kruimels, bierblikjes en allerlei troep. Mia ligt op de bank in een verschoten, roze ochtendjas. Haar vuile kleren liggen op een grote hoop. De grijze januaridagen rijgen zich aaneen. Haar hoofd lijkt gevuld met watten. Bezoek krijgt ze nauwelijks. Gelukkig maar, al dat opgewekte geblaat doet pijn aan haar oren.
"Ga mee naar buiten, joh. Het is koud, maar de zon schijnt. Dat zal je goed doen."
Nee, liever binnenblijven en alleen zijn.
"Neem eens een warm bad. Niet om het een of ander, maar je ruikt niet fris."
Wat kan het haar schelen. Ze duwt haar hoofd onder de wollen deken. De gordijnen laat ze dicht.
Ze heeft al weken haar post niet opengemaakt. Op de deurbel reageert ze niet meer, behalve als 's avonds de pizzabezorger belt. In een hoek van de keuken stapelen de lege dozen zich op. Geuren van kaas, schimmel en rotte tomaat zijn door het hele huis te ruiken.

Dan klinkt de bel, luid en indringend. En nog eens en nog eens ... Een stem roept door de brievenbus: "Mevrouw, doe open alstublieft, ik heb iets voor u."
Ze sloft naar de deur om van het irritante geroep af te zijn. Ze neemt een goudkleurige enveloppe in ontvangst, tekent gedachteloos en legt deze op tafel bij de overige post Het goud blinkt haar tegemoet. Ooit droeg ze een gouden ring. Ze voelt ze opeens een onbedwingbare lust deze enveloppe open te maken. Ze begrijpt zelf niet waarom. Soms lijken de dingen haar te overkomen. Impulsief had ze vorige maand een slagzin ingestuurd. Ze leest: "U hebt de eerste prijs gewonnen: drie weken vakantie op een tropisch eiland naar keuze." Mia sluit haar ogen en ziet zichzelf weer als jong meisje in haar bikini op een zonnig strand, omringd door vele aanbidders. Ze voelt de warmte van de zon tintelen op haar huid. Ze ruikt de zee, ze ervaart de kracht van de golven. Haar bloed begint te stromen. Ze krijgt een nieuwe kans in haar schoot geworpen. Wat let haar nog haar koffers te pakken en uit te breken?

Geplaatst op SchrijvenOnline 06-02-2016 

#80
Januari en februari zijn typische maanden voor een winterdepressie. Je hoofdpersoon heeft er last van, en niet zo’n beetje ook. Wat gebeurt er in zijn/haar hoofd wanneer hij/zij een prijs wint, namelijk een vakantie naar de zon?

maandag 8 februari 2016

Kom op Linda

Angst knijpt haar keel dicht. Haar kleding is doorweekt. Haar voeten lijken vastgenageld aan de grond. In de verte hoort ze een stem: “Hup, Linda.” Ze gilt en wordt badend in het zweet wakker.

“Hoe ging het deze week, Linda?”
“Elke nacht angstdromen en overdag doodmoe.”
“Hmm …”
“Op mijn werk ben ik zo bang om fouten te maken, dat er niets uit mijn vingers komt.”
“En waarom zou jíj geen fouten mogen maken?”
“Ik ben als de dood om een bok te schieten en dat ik uitgelachen word.”
“Bijzondere woordkeus.”
“Het schoot er zomaar uit.”
“Hmm …”
“Vertel eens: waarover gingen je nachtmerries?”

Ze staat weer in de gymzaal voor de houten bok. Haar gymleraar schreeuwt: “Kom op, Linda, springen nú.”

Verhaal geplaatst op 120w bij het thema Bok week 6 2016

maandag 1 februari 2016

De stilte spreekt

Op een buitentafel liggen stapels boeken.
‘Gratis mee te nemen’, staat er geschreven op een bord. Er ligt een heel leven op straat: sommige boeken zijn beduimeld, vol scheurtjes; andere lijken ongelezen. Mijn oog valt op een boekje met een stofomslag van canvas.
“Voor Aline, mijn liefste, mijn leven, januari 1946.”
Prachtig geschept papier, met de hand gebonden. Karmozijnrode kapitalen en paginanummers. De tekst geschreven in sierlijke zwarte letters. De laatste tien bladzijden zijn leeg. Ik blader door het boek en lees:


“De stilte binnen spant
samen met de wind buiten …”


Nu ligt het boek, opengeslagen op een kleine bijzettafel, in mijn huis. Ik kijk naar de lege pagina’s, pak mijn zwarte pen en schrijf:

“De leegte lacht me toe.”


 Geplaatst op 120w bij thema Omslag week 4 2016 

Hemelse sferen


De ijle klanken van haar viool weerklinken in de stille zaal. De strijkstok danst over de snaren. Het publiek luistert ademloos. Zij is één met de muziek. Ze koestert haar instrument, alsof het haar kind is. Als je goed luistert, hoor je een menselijke stem, zo intens, dat ze regelrecht de ziel raakt. Ze voert het publiek mee naar hemelse sferen. Even bestaat er geen ellende op de wereld. Niemand hoeft te vluchten. Kyrie Eleison verandert in Gloria. De taal van de muziek is universeel.

Dan het einde, de stilte en het daverende applaus. Ze is terug op aarde. Ze kijkt liefdevol naar haar viool, nu nog een replica. Eens komt de tijd, dat ze een echte Stradivarius zal bespelen.

Geplaatst op 120w bij het weekthema Replica week 5 2016