'Een nieuwe lente en een nieuw geluid.'

Zonnestralen strelen mijn huid op deze eerste lentedag. Ik ben in een poëtische stemming. Maandenlang stuurden we elkaar elke dag gedichten. Ik ben een nuchter mens, maar sinds ik hem "ken" -via een datingsite, nooit gezien- ben ik een wandelende poëziebundel. Nog even en ik zie mijn geliefde in levende lijve.
Ik heb goed zicht op de voorbijgangers. Hij zal een dichtbundel in zijn rechterhand dragen. Een echtpaar passeert. De man werpt een steelse blik op mij en zijn vrouw sjokt achter hem aan. Ze hebben elkaar al jaren niets meer te zeggen ...

Dan zie ik hem, het kan niet missen. Hij loopt een tikkeltje voorovergebogen. Ik kan zijn ogen niet zien. Op zijn hoofd zie ik een kale plek. Hij draagt iets groots in zijn linkerhand. Dan tilt hij zijn hoofd op. Het eerste dat me opvalt is een vlassig baardje; zijn ogen zijn verscholen achter een donkere zonnebril. Mijn neiging op te staan en weg te lopen onderdruk ik. Dat zou al te gemakkelijk zijn. Hij zwaait met zijn dichtbundel en kijkt zoekend rond.

Opeens ziet hij mij en loopt op me af. Ik zie, dat er in zijn mond een paar tanden ontbreken. Zijn gelaatskleur is bleek. Hij kijkt me doordringend aan, gaat voor me op de grond zitten en pakt zijn gitaar. Hij begint te spelen en te zingen: een hemelse stem, zijn klanken betoveren me volledig.
Gesprekken om me heen verstommen. Mensen luisteren gebiologeerd naar zijn muziek. Een meisje begint te dansen en anderen sluiten zich spontaan bij haar aan. Het terras verandert in een grote dansende massa.
Hij staat op, neemt me bij de hand en ik laat me meevoeren met mijn minstreel.

Geplaatst op SchrijvenOnline bij wekelijkse schrijfopdracht #87 van Corrie Gramser:

Opdracht: Je hebt de lente in je bol en in een opwelling heb je een blind date geregeld op een terrasje op het Vrijthof. Jij zit al heerlijk in het zonnetje en er komt iemand aanlopen van wie je vermoedt dat het je date is. Schrijf een tekst(maximaal 300 woorden) over die eerste ontmoeting, waarbij je ervoor zorgt dat de ander goed in beeld komt.

http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/wekelijkse-schrijfopdracht/131287

Panta Rhei

I

Zij meandert zich moedig
een weg door het landschap
Ze verovert haar plaats
Alles moet wijken
als zij buiten haar oevers treedt

In de lente omarmen sierlijke lussen
lieflijke groene weiden
Koeien staren dromerig
naar hun spiegelbeeld

Ik kijk naar de jongen met de rode pet
die steentjes op het water werpt
Ze vormen steeds grotere kringen
Zijn gezicht straalt 

Langs de rivier wandelt een vrouw
Ze vertraagt haar pas
en staat stil
als ze een meeuw ziet
die over het water vliegt 

In de verte verbindt een brug
de oevers van de rivier
Ik zie een man
voorovergebogen
op de railing staan

Ik wijk niet van je zijde
en voel je kracht
Mijn bloed bruist
Alles stroomt
Panta Rhei

Geplaatst op 120w bij themawoord Meander week 11 2016
Bron foto Wikipedia

Geplaatst in de bundel Dichten voor water III

Beni-oui-oui

Beni-oui-oui is de plastische Franse benaming voor een jaknikker. In het Engels spreekt men van een yes-man. Iedereen kent wel zo’n type. Ik moet meteen denken aan mijn collega Kees: als hij de directeur ziet, gaat zijn hoofd automatisch in de ja-stand. Nadenken vindt hij iets voor de dommen.


De dag dat hij bij de baas op kantoor werd geroepen, glom hij al bij voorbaat: eindelijk zou hij beloond worden voor zijn loyaliteit. Hij knikte instemmend toen de directeur hem prees voor zijn trouwe dienst. Hij had er natuurlijk alle begrip voor, dat zijn baan overbodig was geworden. 

Naar huis lopend, speelde door zijn hoofd een kinderliedje:
“Schaapje schaapje, heb je witte wol
Ja baas, ja baas, tien zakken vol.”

Geplaatst op 120w bij het themawoord Jaknikker week 10 2016

Duisternis

De hoge hakken van haar rode schoenen tikken op de keien. Het is het enige geluid dat de avondstilte doorbreekt. Ze loopt onafgebroken voort en voelt plotseling dat de stenen onder haar voeten verdwijnen. De aarde wordt drassig. Geuren van rottende bladeren en oude paddenstoelen stijgen op. In de verte klinkt het geluid van een uil.

Haar schoenen zakken weg in de modder. Ze laat ze achter en loopt blootvoets verder. Als ze verder loopt, hechten zich allerlei overblijfselen van de kringloop der natuur aan haar voeten: natte bladeren, bruine aarde, resten van kleine insecten. Het deert haar niet. Dit nieuwe schoeisel zit haar als gegoten.
Ze zakt weg in de diepte, steeds verder het moeras in. Het duister omvat haar. Ze doet haar kleren uit en bekleedt zich met modder. De kou bereikt haar botten, maar na een tijdje voelt ze de aarde als een warme, troostende deken over haar lichaam …

Als ze haar ogen opslaat is het oogverblindend wit. Fel schijnt de ochtendzon door het raam. Een vroege merel zingt. Haar lakens voelen koud en klam. Heimwee verteert haar. Als ze probeert op te staan, wordt ze door onzichtbare handen teruggetrokken in de duisternis.

Geplaatst op SchrijvenOnline bij weekopdracht #84

"Stel je voor dat je personage opeens in een put zit. Wat hoort, voelt, ruikt  je personage? Wat doet je personage om uit die put te komen? Show don't tell" door Roos Waaijer

Groupie 1 en 2

I
Bent u al wakker?” klinkt het vanuit de verte.
Mijn gezicht doet pijn; ik hoor mezelf kreunen.
Ik probeer mijn ogen te openen, maar alles blijft zwart.
“Ik ben zeer tevreden, de operatie is uitstekend gelukt.” ...

Ik kijk in de spiegel en zie háár. Een volmaakte kopie, zelfs het kuiltje in mijn wang is hetzelfde.
Ik loop naar mijn kledingkast en neem de wijnrode jurk eruit. Ik glimlach naar mijn spiegelbeeld.

Ik ga op de eerste rij in het midden zitten, zoals altijd.
De zaal klapt, als zij het podium betreedt. Ik probeer haar blik te vangen, maar ze kijkt een andere richting uit. Ik heb geduld: straks zal ze zingen, speciaal voor mij. Mijn idool, mijn tweelingziel, mijn alles.

Weekwinnaar op 120w week 09 2016

II


Als ze het podium betreedt, ziet ze haar zitten, pontificaal op de middelste stoel van de voorste rij. Dit kán niet waar zijn: het is alsof ze in de spiegel kijkt. Ze onderdrukt de neiging weg te rennen naar de beslotenheid van de kleedkamer, maar vluchten is geen optie, het publiek verwacht haar.
Opzij kijken en haar hunkerende blik vermijden. Niet weer meegezogen worden.

Ze werkt haar programma af zonder passie. Het applaus is minder enthousiast dan anders. Vanuit de voorste rij wordt haar een boeket met veertig rode rozen toegeworpen. Zonder de zaal in te kijken, pakt ze het op en loopt het podium af.

Als ze buiten naar haar auto loopt, hoort ze het getik van haar hakken …

Geplaatst op 120w bij themawoord Groupie week 09 2016