Wit

Ze zeggen dat het lente is. Ik zie vaag de contouren van bloeiende bomen. Ben ik buiten of zie ik ze door de glazen wand van de serre? Geen vogelgezang hoor ik, maar wel mijn ademhaling,

Voor me ligt mijn agenda, nog steeds opengeslagen op 23 december: een witte, lege pagina. De zon schijnt er onbarmhartig op.

Ze zeggen dat er een nieuw jaar begonnen is. Mijn kalender toont een onbetreden sneeuwlandschap, verlicht door zacht decemberlicht. Als ik ernaar kijk, staat de tijd stil en dat is wat ik wil. Geen toekomst en geen verleden. 

Ze kloppen op mijn deur en willen bij me zijn. Ik verdraag hun luide stemmen niet. Ook hun zachte troostende handen die mijn gezicht willen strelen, wil ik niet voelen.
Geen beweging om me heen, maar volmaakte rust.
Verdwijn uit mijn gezichtsveld en zwijg. Laten we desnoods samen zwijgen.

Soms denk ik je voetstappen te horen. Soms hoor ik de klank van je stem: vertrouwd en dichtbij.
De nachten zijn koud. Het zal altijd december blijven:

"waar is dit jaar, ik ken het niet.
gisteren heerst, in alle dagen."

Geplaatst op SchrijvenOnline

Leven van de liefde: een stuiversroman

Ze komen elkaar tegen op het dorpsplein. Zij, dochter van de plaatselijke vuilnisman en hij, zoon van de kasteelheer. Als ze elkaar in de ogen kijken, slaat de vonk over. Hij is overweldigd door haar schoonheid; zij valt als een blok voor zijn reebruine ogen.

Terug op het kasteel droomt hij van haar. Zijn verloofde, dochter van een zakenrelatie van zijn ouders, schudt hem wakker: “Waar denk je aan? Kom, verkleed je voor het feest.” Zijn gedachten zijn er niet bij, als zij de volle zaal betreden. Hij eet gedachteloos van de reebout.

Alles wil hij doen om haar terug te zien. Lukt het hem de toorn van zijn vader te weerstaan? Kan hij leven van de liefde zonder luxe?
Geplaatst op 120w bij weekthema Stuiver week 21 2016

Het spaarvarken

Parmantig stopt ze de stuiver in het roze spaarvarken. Ze tilt het op: lekker zwaar is het al. Moeder en haar twee oma’s bewaren muntjes voor haar. Nog een paar maanden sparen; dan heeft ze geld genoeg om een verfdoos te kopen. Ze weet wat ze wil: schilderes worden, het liefst een beroemde. Elke dag loopt ze langs de winkel waar verf, schetsboeken en doeken worden verkocht. Ooit zal ze een schildersezel kopen en ermee naar buiten gaan. …

Op een dag is ze vroeg wakker. Ze loopt alvast naar beneden. Het is erg koud. Ze ziet de deur naar de tuin wagenwijd openstaan. Ze kijkt naar de vensterbank: leeg. Haar verdriet is onmetelijk. Buiten is een dief honderdvijftig stuivers rijker.

Geplaatst op 120w bij thema Stuiver week 21 2016

Het lege huis

Als kind wist ik niet beter: in het huis naast ons woonde niemand. Als ik door de stoffige ruiten naar binnen keek, zag ik een tafel met daarop een paar kopjes. Ze veranderden nooit van plaats. De postbode liep het huis voorbij. In het dorp werd gefluisterd dat er vroeger een man had gewoond. Hij rookte pijp. Plotseling was hij verdwenen; niemand wist waarheen. Elk jaar in mei bloeide de paarse seringenboom in zijn tuin uitbundig. Soms kwamen er takken over de schutting heen en daarna geurde ons huis wekenlang naar seringen.

Op een dag was de tafel leeg. Verbeeldde ik het me of zag ik echt een gestalte door het huis lopen? Na een week was het huis ontmanteld.

Geplaatst op 120w/

Mantel de liefde

Ze zit voor de openstaande serredeur en luistert naar de stem van de buurvrouw: “Wat een ideaal gezin toch: dochters altijd gezellig thuis. Ze zijn niet steeds de hort op, zoals die van ons ’s Avonds met zijn allen zingen bij het orgel. Waar vind je dat nog?” …

Morgen is het zondag. Ze legt de hoedjes klaar voor vier dochters. Ze mogen niet met ongedekt hoofd de kerk betreden. Ze gaat alvast naar bed. Haar man zal later volgen. Ze kan de slaap niet vatten. Straks weer het kraken van de traptreden; het gemorrel aan de deur. Wie zal hij deze nacht bezoeken? Ze huilt. Hoelang nog zal ze ermee doorgaan dit kwaad te bedekken met de mantel der liefde?


Geplaatst op 120w bij het weekthema Mantel

Stemmen

Ze hoort ze fluisteren achter de schutting. De stemmen worden luider. “Wie zijn jullie?” roept ze. Er komt geen antwoord. Paniek bevangt haar. Ze pakt een stok en slaat een paar keer tegen de schutting. Geen reactie. “Rustig blijven,” spreekt ze zichzelf toe. Ze gaat zitten en sluit haar ogen, maar niet voor lang. De geluiden nemen toe. Ze ziet tientallen ogen die op haar gericht zijn. Nu een strategie bedenken om ze te slim af te zijn. Schreeuwen helpt, het liefst zo hard mogelijk; dan slaan ze op de vlucht. Ze zet het op een gillen, maar deze keer verdwijnen ze niet. Uitgeput zakt ze neer.

 Plotseling een luide stem: “Kom je mee, Alice? Er is bezoek voor je.”
Geplaatst op 120w  bij Weekthema Schutting

Achter prikkeldraad

De angst regeert
geen bescherming
van wachters op de muren
maar wachtposten
achter prikkeldraad
die ranselen en roven

De honger regeert
geen brood op de planken
maar op de grond
ziekmakende en schimmelende
hompen
waarom gevochten wordt

De kou regeert
geen warme kleren
maar rafelige lompen
die hun schamele lijf
slechts ternauwernood bedekken

Het wantrouwen regeert
wie kun je vertrouwen
In deze poel van ellende?

De dood regeert
nergens het geluid
van een spelend kind
maar het kermen
van kinderen
die zich in nood
vastklampen
aan hun desolate moeder

De haat regeert
soldaten schoppen
wild om zich heen
vertrappen mensen
en aaien soms een hond

Is er nog hoop
een sprankje licht
in deze diepe duisternis
van dit troosteloze getto?

Geplaatst op 120w bij weekthema Getto

Breekpunt

Schichtig als een junk kijkt hij om zich heen als hij de medicijnkast opent. Vorige week vroeg een collega-arts hem, waarom hij de medicatie niet door de hoofdverpleegkundige liet klaarzetten. Zouden ze misschien iets vermoeden? Hij loopt maar het toilet en plaatst de spuit.
Het is een gecompliceerde operatie vandaag. Precisiewerk is vereist als het om een hersentumor gaat. Concentratie is van het hoogste belang. Hij weet dat de collega’s hem bewonderen om zijn kunde.
De morfine begint te werken: hij ontspant; er daalt een gevoel van rust op hem neer.

De patiënt wordt binnengebracht. Het team wacht gespannen op zijn aanwijzingen. Hij voelt dat de grond onder zijn voeten beweegt. “Gaat het, collega?” hoort hij nog voordat hij wegglijdt.

Geplaatst op 120w bij weekthema Morfine

Lokroep

Vanuit de verte hoort zij hem roepen:
“Word wakker, Alice.”
Ze voelt hoe hij haar hand vastpakt. Ze wil iets zeggen, maar haar lippen lijken verzegeld. Het wordt stil; de beelden trekken voorbij.
Ze loopt in een vallei vol bloemen. De geuren bedwelmen haar, de kleuren zijn van een onbeschrijfelijke schoonheid. Kinderen in witte kleding plukken ze met handenvol tegelijk. Er klinkt zachte vioolmuziek en ze hoort de klanken van een harp.

Dan is er weer de pijn, die in scheuten door haar lichaam trekt. Het wordt donker. Ze is koud tot op haar botten.
“Dokter, mag de morfinepomp iets hoger? Ik zie dat ze weer pijn heeft.”

Ze ziet hoe hij haar met uitgestrekte armen opwacht.
Nog even blijven …

Geplaatst op 120w bij thema Morfine