Opgebrand
‘Je lontje is te kort geworden; ik brand mijn vingers niet langer meer aan jou,’ zegt ze.
Ze gooit me achteloos in de vuilnisbak.
Mijn rustieke lichaam, ooit fier rechtop, is verworden tot een vormeloze open krater. De pit is eruit. De vlam heeft mijn binnenste verteerd. Ik ben nutteloos geworden.
Is ze vergeten dat ik haar huid een fluwelen glans gaf met mijn zachte licht?
Is ze vergeten dat mijn flakkeringen haar donkere avonden verlichten?
Weet ze niet meer van mijn troostende warmte in koude nachten?
Weet ze niet meer van mijn lieflijke geur die die stank van bederf verdreef?
Ik wist van van tevoren dat mijn levensduur was beperkt tot slechts zevenenvijftig uur. En al die uren ben ik dienstbaar geweest. Ik deed niet aan zelfontplooiing: het beste van mezelf schonk ik aan anderen.
Van zelfmedelijden en geklaag houd ik niet, maar moet mijn leven eindigen op de schroothoop?
Wie verwarmt mij -desnoods au bain marie- tot ik smelt en samen met lotgenoten een nieuw leven kan beginnen?
Nel Goudriaan @ november 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten